Rozwiązanie umowy o pracę bez wypowiedzenia z powodu długotrwałej choroby pracownika

Pytanie

  • Czy w każdym czasie pracodawca może rozwiązać umowę o pracę bez wypowiedzenie z powodu długotrwałej choroby?

Podstawa prawna

Zagadnienie rozwiązania umowy o pracę bez wypowiedzenia z powodu długotrwałej choroby pracownika zostało uregulowane w art. 53 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. kodeks pracy (tekst jednolity Dz. U. z 1998 r., Nr 21, poz. 94 ze zm.). Długość okresu zasiłkowego, od którego uzależniona jest długość okresów ochronnych określona została w ustawie z dnia 25 czerwca 1999 r. o świadczeniach pieniężnych z ubezpieczenia społecznego w razie choroby i macierzyństwa (tekst jednolity Dz. U. z 2010 r., Nr 77, poz. 512 ze zm.).

Długość okresów ochronnych

Długość okresów ochronnych określonych w art. 53 § 1 kodeksu pracy uzależniona jest od stażu pracy pracownika u danego pracodawcy. Wyjątkiem od tej zasady jest przejście zakładu pracy na innego pracodawcę. W takiej sytuacji do okresu zatrudnienia wlicza się pracownikowi okres zatrudnienia u poprzedniego pracodawcy.

W przypadku zatrudnienia poniżej 6 miesięcy, pracodawca ma prawo rozwiązać umowę o pracę, gdy nieobecność pracownika spowodowana chorobą trwa powyżej 3 miesięcy. Do okresu zatrudnienia u danego pracodawcy krótszego niż 6 miesięcy nie dolicza się jednak okresu niezdolności do pracy z powodu choroby (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 21 lipca 1999 r., I PKN 161/99).

W sytuacji, gdy pracownik zatrudniony był u danego pracodawcy co najmniej 6 miesięcy lub jeżeli niezdolność do pracy spowodowana była wypadkiem przy pracy albo chorobą zawodową, okres ochronny trwa przez łączny okres pobierania przez pracownika wynagrodzenia i zasiłku chorobowego oraz pobierania świadczenia rehabilitacyjnego przez pierwsze 3 miesiące. W przepisie chodzi o okres faktycznego wypłacania pracownikowi zasiłku chorobowego, chyba że okaże się, iż zasiłek był świadczeniem nienależnym (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 20 października 2008 r., I PK 60/08, lex nr 575180). Wynagrodzenie za czas niezdolności do pracy jest wypłacane przez okres 33 dni w roku kalendarzowym, natomiast w przypadku pracownika, który ukończył 50 lat – przez okres 14 dni w roku kalendarzowym.

Jeżeli pracownik nie ma możliwości wykonywania pracy ze względu na chorobę zakaźną, pracodawca nie może rozwiązać umowy o pracę bez wypowiedzenia w okresie pobierania przez pracownika wynagrodzenia i zasiłku. W tym przypadku okres zasiłkowy wynosi 270 dni.

Stawienie się pracownika do pracy

Rozwiązanie umowy o pracę nie może nastąpić, gdy pracownik stawi się do pracy w związku z ustaniem przyczyn jego nieobecności. Zakaz ten nie ma jednak zastosowania gdy pracownik jest nadal niezdolny do pracy wskutek choroby, zaś do pracy stawia się jedynie aby przerwać bieg okresu uprawniającego pracodawcę do rozwiązania umowy (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 16 grudnia 1999 r., I PKN 415/99, lex nr 46855). Warto również wskazać, iż pracodawca nie jest pozbawiony prawa rozwiązania umowy o pracę bez wypowiedzenia z powodu długotrwałej choroby pracownika w przypadku, gdy pracownik odzyskał zdolność do pracy jednak innej niż ta, co do której uprzednio orzeczono niezdolność do jej wykonywania. To samo dotyczy sytuacji, gdy pracownik odzyskał zdolność do tej samej pracy, ale w innych warunkach (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 18 kwietnia 2001 r., I PKN 357/00, lex nr 48837).

 



opracowanie: Katarzyna Kierzkowska (03.11.2012)

Katarzyna Kierzkowska. Aplikant II roku aplikacji radcowskiej przy Okręgowej Izbie Radców Prawnych w Toruniu. Doświadczenie zawodowe zdobywa pracując w Kancelarii Radców Prawnych. W 2010 r. ukończyła stacjonarne studia prawnicze na Uniwersytecie Mikołaja Kopernika w Toruniu broniąc pracy magisterskiej pt. „Zabezpieczenie roszczeń pieniężnych w postępowaniu cywilnym”. W latach 2007 – 2010 była członkiem Studenckiego Koła Prawa Pracy, w którym funkcję Wiceprezesa pełniła w latach 2009-2010.